นับตั้งแต่ปี 2008 หลังวิกฤติเศรษฐกิจโลกแฮมเบอร์เกอร์ ธนาคารกลางหลักของค่ายนิยมตามก้นอเมริกา ทั้ง BOE, ECB, FED, BOJ ต่างก็อัดฉีดเงินร้อน QE เข้าระบบทั้งเพื่อมาซื้อหนี้เน่าทั้งพันธบัตรของเอกชน เช่น พันธบัตรที่ค้ำโดยสินเชื่ออสังหาริทรัพย์ และพันธบัตรของรัฐบาลเอง เพื่อจะทำให้เอกชนทั้งธนาคารและสถาบันการเงินมีงบดุลบัญชีดูดีขึ้น เพื่อจะได้นำเงินไปกระตุันเศรษฐกิจให้ฟื้นตัวเร็วขึ้น ทั้งในตลาดหุ้นและการลงทุนจริง ซึ่งการทำแบบนั้นแปลว่าธนาคารกลางใหญ่เหล่านั้น ต้องสร้างหนี้สินมากขึ้น และก็ยิ่งต้องสร้างหนี้ใหม่มาโป๊ะมารีไฟแน้นท์หนี้เก่ามากขึ้นเรื่อย และหนี้ก็สูงขึ้นไปทุกที เมื่อเปรียบเทียบกับรายได้อย่างจีดีพีที่กระเตื้องขึ้นน้อยมาก เช่น อเมริกาเมื่อปี 2017 ที่ผ่านมานั้นขาดดุลงบประมาณมากขึ้นอีก เพราะต้องขยายเพดานหนี้สินไปเรื่อยๆ ไม่จบสิ้นและงบประมาณด้านความมั่นคงปลอดภัย การสงคราม และด้านการรักษาพยาบาล สวัสดิการสังคมยังเป็นภาระหลักของประเทศที่เพิ่มขึ้น โดยปีนี้การขาดดุลงบประมาณเพิ่มขึ้นอีก 80,000 ล้านดอลล่าร์ รวมแล้วขาดดุลงบประมาณไปมากเป็น 666,000 ล้านดอลล่าร์ หมายถึงว่าเงินที่ต้องจ่ายมากขึ้นกว่ารายได้รับของประเทศทั้งการเก็บภาษีจากการค้าขาย ( น้อยลง เพราะว่ารบริษัทหนีไปตั้งลงทุนที่ต่างแดน เพื่อเลี่ยงการภาษี ยิ่งเก็บยากขึ้น )